Худкуши роҳи халоси нест

Ҳаёт гавҳари ноёб аст. Ҳаёт неъмати бузургест, ки Худованд барои бандаҳои худ ато намудааст. Ба қадри ин неъмати бузург ва атои беҳамтои Худованди таъоло расидан ва онро гиромӣ доштан вазифаи муқаддаси ҳар як инсон аст. Зиндагии инсон бошад ҳамеша саршори хуррамӣ буда наметавонад. Ҳаёт пастиву баландӣ , гармиву сардӣ , талхиву ширинӣ ва ҳолатҳои нобаҳангоми худро дорад. Пас, дар зиндагӣ ҳар як инсон ба пастиву баландӣ ва талхиву шириниҳои ҳаёт дучор мегардад. Дар давроне, ки инсон ба пастӣ ва талхиҳои зиндагӣ рў ба рў мешавад бояд бо сабру тоқат бо ниятҳоинек ба фардои дурахшони ҳаёти хеш боварӣ ҳосил намуяд. Худои меҳрубон инсонро аз тамоми мавҷ удоти зиндаи дунё болотар офарида, ба ў ақли солим, лафзи бурро ва тани сиҳатро ато намудаас. Умри инсон бошад зуд ва бебозгашт мегузарад, мераваду дигар барнамегардад. Аз вақту соати гузаштаи ҳаррўза гумон мекунем, ки ҳанўз зиндагӣ дар пешасту зиёд умр хоҳем дид. Аммо аҷ аб бевафо ва ба мисли оби дарё равон аст ин ҳиёт. Аз ин рў инсон бояд ҳар як лаҳзаи ҳаёти хешро ғ анимат дониста, онро бо ҳушҳолӣ ва арзандаю сазовор гузаронад. Баҳри хушу хурсандона гузаронидани ҳаёти хеш бояд қонунҳои бузурги зиндагиро риоя намуда, аз рўи гуфтаи бузургон амал намуда, ҳамеша дар зиндагӣ некӣ кунию савобҷўю хайрхоҳ бошӣ .