Мақоми зан дар ҷомеа

Имрӯз соҳаҳои мухталифи ҷомеаи моро бидуни фаъолияти занон тасавур кардан имконнопазир аст. Ба ибораи дигар, бонувон ҳамчун нерӯи пешбарандаи ҷомеа баробари мардон кӯшиш ба харҷ медиҳанд. Имрӯз фаъолияти занҳо, махсусан, дар пешбурди давлатдорӣ камтар аз мардон нест.

Дар ҳар давру замон зан нерӯи офаранда ва созанда буд ва то имрӯз ин мавқеи худро аз даст надодааст. Тамоми қаҳрамонон, оилмону нависиандагон, сиёсатмадорон – ҳамаи зодаи Зан- модаранд, ки ин аз бузургии Зан – модар дарак медиҳад. Шоирон ва нависандагони олам беҳтарин гуфтори худро ба Зан –модар бахшида, ҳатто ҷаннатро зери қудумҳои модарон ҳисобидаанд.

Таърих гувоҳ аст, ки занон дар далериву шуҷоатмандӣ, маҳорату малака ва ақлу заковаташон қаҳрамони замони худ гашатаанд.

Хушбахтона, дар даврони соҳибистиқлолии кишвар мавқеи зани тоҷик бамаротиб боло гардида, дар ҷомеа нақшу мақоми устувор пайдо кард. Имрӯ занон пешбарандаи давлату ҷамъиятнад.